ο αντάρτης Βέγας του ΕΛΑΣ
Αποχαιρετάμε σήμερα τον μαστρ’ Αργύρη μας και ένα βουνίσιο αεράκι μας χαϊδεύει τα μάγουλα. Αν και ουσιαστικά Πρωτομάστορας με όλη τη σημασία του όρου, ήταν περήφανος να τον αποκαλούν έτσι, όπως ήταν περήφανος να δηλώνει ότι υπήρξε αντάρτης του ΕΛΑΣ.
“Ένας αντάρτης ΕΛΑΣίτης, Πού και πώς έγινε αρχιτέκτονας”, όπως τιτλοφορεί ο ίδιος το βιογραφικό του σημείωμα, στο βιβλίο του “Η μνήμη του νερού, Οι ροοκρήνες της Αρκαδίας”, εκδόσεις “θίνες”, που εκδόθηκε το 2019, όταν ο Αργύρης ήταν στα ενενήντα πέντε του χρόνια.
Αντάρτης που δεν συμβιβάστηκε, όχι μόνο στα Μακρονήσια , αλλά και σε όλη τη διάρκεια του παρά ένα εκατονταετούς βίου του. Η στάση ζωής του ήταν το σπουδαιότερο από όλα τα άλλα πολύτιμα που με πάθος, αγάπη, επιμονή και απλοχεριά προσπαθούσε να μεταλαμπαδέψει, να μεταδώσει διδάσκοντας και διδασκόμενος ταυτόχρονα.
Στο ίδιο βιογραφικό, αλλά και στην ιστοσελίδα https://www.anthitispetras.gr/index.php/el/i-taftotita-mas/47-epistimoniko-symvoylio/78-argyris-petronotis του σωματείου για τη στήριξη της παραδοσιακής Αρχιτεκτονικής «Άνθη της πέτρας», που ήταν επίτιμος πρόεδρος, δεν μπορεί να μην επισημάνει κανείς την περιπαιχτική φράση: «Δεν κρίθηκα από τους συναδέλφους άξιος προαγωγής (στη βαθμίδα Καθηγητού). Κάποια σκιά θα με βάραινε..». Δεν είναι απλά αυτοσαρκασμός αλλά μια πνευματώδης, εύστοχη, χαμηλών τόνων καταγγελία των διαδικασιών του Πανεπιστημιακού κατεστημένου.
Μαστρ΄ Αργύρη θα σε θυμόμαστε πάντα, τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, στα γραφεία του ΣΑΔΑΣ στην οδό Ηπίτης, να ανοίγεις πρωτόγνωρα τότε ζητήματα στην επιτροπή για τους παραδοσιακούς οικισμούς, όπως η κήρυξη των παραδοσιακών οικισμών, η προστασία, οι ειδικοί όροι δόμησης, κλπ. Θα σε θυμόμαστε δάσκαλο στα μαθήματα στο ΑΠΘ και στις φοβερές εκδρομές, ακούραστο και αεικίνητο. Θα σε θυμόμαστε στο Συνέδριο του Τμήματος Αττικής το 2017. Θα σε θυμόμαστε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου