Προβολές στο Κάτω Πολυτεχνείο στο κτίριο του Αβέρωφ, από την Πρωτοβουλία ΜΠΤΧ & ΥΔ Αρχιτεκτονικής ΕΜΠ

Την Τετάρτη (12/3) και την Τετάρτη (19/3), δίπτυχο προβολών εστιασμένο στο έργο της πρωτοποριακής φεμινίστριας σκηνοθέτριας Αντουανέττας Αγγελίδη. 

Τετάρτη 12/3 - 18:00.  Έμμονες Ώρες στο Τόπο της Πραγματικότητας (2022)
Τετάρτη 19/3 - 18:00.  Οι Ώρες - Μια Τετράγωνη Ταινία (1996)

Και στις δύο προβολές θα παρευρεθούν για συζήτηση οι δημιουργοί των ταινιών, Αντουανέττα Αγγελίδη και Ρέα Βάλντεν.

Με βάση αυτό το γεγονός, στην τομη του πολιτιστικού και του πολιτικού, επιχειρουμε την εμπρακτη αμφισβητηση του καθεστώτος απαγορεύσεων, κλειδωματων, ωραριων. Προβάλλουμε ταινίες και συζηταμε στο Κατω Πολυτεχνείο γιατί θέλουμε ενα πανεπιστημιακο χώρο ζωντανό, ανοιχτό στην κοινωνια και τις ανυσηχιες της, στην τέχνη σε ολες τις εκφανσεις της, χώρο ανοιχτό για να στεγάσει κάθε δημιουργική δράση και πολιτικο διάλογο

Οι ταινίες αυτές μας καλούν να αμφισβητήσουμε κυρίαρχους τρόπους σκέψης και αντιλήψεων μέσα από εικόνες και ήχους που σχετίζονται με τα όνειρά, τη μνήμη και τα τραυματά μας. Τα παραπάνω φιλμ αμφισβητούν το κυρίαρχο τρόπο θέασης, αλλά και αφηγηματικής δομής της γλώσσας του σινεμά. Τοποθετούν το θεατή στη μετέωρη θέση ρήξης του πλαισίου που συνδέει τις εικόνες και τους ήχους. Μας καλούν να ξανασκεφτούμε το κόσμο χωρίς απαραίτητα να απαντάμε στο ερώτημα "τι είναι" ή ακομα και αν το απαντάμε, να συμβαίνει μέσα από την ανάγκη μας για καθημερινή χειραφέτηση τόσο προσωπικά όσο και συλλογικά. Μέσα από μια απελευθερωμένη κινηματογραφική μορφή η Αγγελίδη και η Βαλτνέν μεταθέτουν στην εικόνα και στον ήχο το προσωπικό τραύμα, διανοίγωντας ενα κόσμο ερμηνειών όπου αναδεικνύεται το προσωπικό ως πολιτικό.

Ακολουθούν οι συνόψεις των ταινιών

Οι Έμμονες Ώρες στο Τόπο της Πραγματικότητας (2022) 

Μια μυστική εξομολόγηση της πρωτοπόρου φεμινίστριας σκηνοθέτριας Αντουανέττας  Αγγελίδη στην κόρη της Ρέα Βαλντέν, και στον κόσμο. Για το βλέμμα, τη ζωή, τα οράματα και τις ταινίες της, και τη συγκλονιστική εμπειρία της τύφλωσης. Φτιαγμένη σε ένα διαμέρισμα, στην καραντίνα, μια ταινία για τον εσωτερικό κόσμο, το μυστικό τόπο όπου βρίσκεις το Άλλο.

Οι Ώρες: Μια Τετράγωνη Ταινία (1995)

Η μνήμη ως κατασκευή και ως εσωτερικός παλμός. Η Σπένδω, στα όρια της αυτοκτονίας, ξαναζεί τη ζωή της, την ανασυνθέτει και ελευθερώνεται από αυτή. Η μελαγχολία ρέει και γεμίζει το χώρο. Οι ώρες συνυπάρχουν και συμπλέκονται. Ο κόσμος, σαρκοβόρος μηχανισμός. Μια κάθοδος αρχίζει, μια βύθιση ρυθμική στο πάχος της μνήμης. Στον τόπο που το κακό εμφανίζεται με τη μορφή του καλού. Ώσπου η μνήμη δεν καθηλώνει πια, δεν επαναλαμβάνει, μέσα της γλιστράει μια νέα οπτική. Οι ώρες ανασυντίθενται χωρίς θόρυβο. Η βίαιη εξάρτηση είναι πια παρελθόν.

Προβολές στο Κάτω Πολυτεχνείο στο κτίριο του Αβέρωφ