Παρασκευή 4 Απριλίου, στις 18:00, Συγκέντρωση και πορεία για το δικαίωμα στην κατοικία

Ο Συντονισμός Σωματείων και Συλλογικοτήτων για τη Στέγαση καλεί                                                                την Παρασκευή 4 Απριλίου και ώρα 18:00                                                                                                            σε συγκέντρωση στα γραφεία του ΕΦΚΑ (Ακαδημίας 22) και πορεία προς τα Υπουργεία Εργασίας και Κοινωνικής Συνοχής & Οικογένειας (Σταδίου - Δραγατσανίου), διεκδικώντας το δικαίωμα στην κατοικία.

Το ζήτημα της κατοικίας τίθεται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα με πρωτοφανή  οξύτητα. Πρόκειται για μια συνθήκη που ξεκίνησε την περίοδο επιβολής των μνημονίων, με το χαράτσι μέσω των λογαριασμών ρεύματος, που μονιμοποιήθηκε ως ΕΝΦΙΑ και, κυρίως, με τους πλειστηριασμούς κατοικιών των υπερχρεωμένων νοικοκυριών που δεν μπορούσαν πλέον να ανταποκριθούν στα χρέη προς τις τράπεζες. Σήμερα, με την εκτίναξη των τιμών ενοικίασης, το ζήτημα αφορά πολύ μεγαλύτερο μέρος της εργαζόμενης κοινωνίας. Παράλληλα, οι πλειστηριασμοί συνεχίζονται αυξανόμενοι και πλέον πραγματοποιούνται εξώσεις. Η πρόσβαση στην κατοικία με αξιοπρεπείς όρους διαβίωσης γίνεται όλο και πιο δύσκολη για πολλούς και πολλές από εμάς, ενώ το κόστος της κατοίκησης, το οποίο 
περιλαμβάνει και τα πάγια έξοδα ύδρευσης, ηλεκτροδότησης, θέρμανσης, κ.λπ., γίνεται ιδιαίτερα δυσβάστακτο.

Στην Ελλάδα υπάρχει παντελής έλλειψη οποιασδήποτε μορφής κοινωνικής κατοικίας μετά την κατάργηση του ΟΕΚ ως μέτρο των μνημονίων που θα μπορούσε σε ένα βαθμό να εξασφαλίσει προσιτή στέγη στα εργαζόμενα νοικοκυριά. Παρόλα αυτά, συνεχίζεται η κράτηση 1% υπέρ ΟΕΚ από τους μισθωτούς εργαζόμενους/ες με εγκύκλιο του υπουργείου Εργασίας από το 2017. Τα ποσά που έχουν συγκεντρωθεί και συνεχίζουν να εισπράττονται, αποτελούν αποθεματικό του ΕΦΚΑ. Επίσης, ο ΕΦΚΑ είναι κάτοχος σημαντικής ακίνητης περιουσίας που έχει πληρωθεί από τις εισφορές των εργαζομένων/αυτοαπασχολούμενων όλων των πρώην Ταμείων. Μεγάλα κτίρια στο κέντρο της Αθήνας, κυρίως, προωθούνται για «αξιοποίηση» μέσω μακροχρόνιας παραχώρησης από 50 έως 99 χρόνια σε επενδυτές, με χρήσεις ξενοδοχείων, γραφείων και συνοδών χρήσεων. Μεταξύ αυτών ακόμα και ιστορικοί 
κινηματογράφοι στο κέντρο της Αθήνας, ενώ άμεσα απειλείται με «ξενοδοχοποίηση» και το κτίριο του ΤΜΕΔΕ στην Κολοκοτρώνη 4, ενώ συλλογικοί φορείς έχουν προτείνει κοινωνικές χρήσεις. Η υπουργός Εργασίας είναι πολιτικά υπεύθυνη για τον ΕΦΚΑ.

Το τελευταίο χρονικό διάστημα, από την ομιλία του πρωθυπουργού στην ΔΕΘ 2024 μέχρι και τώρα, εξαγγέλλεται το πρόγραμμα «κοινωνικής αντιπαροχής». Την ευθύνη για  το  πρόγραμμα  έχει  το  υπουργείο  Κοινωνικής  Συνοχής  και  Οικογένειας  που  θα φέρει  νέο  σχέδιο  νόμου  στη  Βουλή.  Με  βάση  συνεντεύξεις  της  πρώην  υπουργού Ζαχαράκη,  το  κράτος  θα  παραχωρεί  αδόμητα  οικόπεδα  ή  αναξιοποίητα  κτίρια  σε κατασκευαστικές  εταιρείες  με  αντάλλαγμα  το  30%  της  δομημένης  επιφάνειας  σε διαμερίσματα  ενώ  οι  ιδιώτες  θα  κρατάνε  προς  εκμετάλλευση  το  70%  συν  κάποια 

ακόμη  ευεργετικά  μέτρα  γι  αυτούς  που  δεν  είναι  ακόμη  γνωστά.  Όπως  ακριβώς γνωστοί    δεν  είναι  οι  δυνητικοί  δικαιούχοι,  τα  κριτήρια  καθώς  και  η  μορφή παραχώρησης κατοικίας. Η «κοινωνική αντιπαροχή» είναι στην πραγματικότητα ένα πρόγραμμα παραχωρήσεων δημόσιας γης στις μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες με στόχο την επέκταση της κερδοφορίας τους και εντελώς αμφίβολες ωφέλειες για όσους και όσες υφίστανται τις συνέπειες της τρέχουσας στεγαστικής κρίσης. 

 

Οι  εργαζόμενοι/ες,  οι  άνεργοι/ες  απέναντι  σε  αυτές  τις  πολιτικές  της  κυβέρνησης που δεν καλύπτουν στο ελάχιστο τις οξυμένες ανάγκες στέγασης και που τα οποία προγράμματα  στηρίζουν  κυρίως  τη  μικρή  και  μεγάλη  ιδιοκτησία  καθώς  και  το κατασκευαστικό κεφαλαίο, διεκδικούμε: 

 

  Ανάπτυξη  προγραμμάτων  κοινωνικής  –  εργατικής  κατοικίας  για  την ολοκληρωμένη  κάλυψη  των  κοινωνικών  αναγκών,  με  χωροθέτηση  της κατοικίας αυτής εντός του υφιστάμενου αστικού ιστού και με συμμετοχή των κατοίκων  στον  σχεδιασμό  της.  Άμεση  αξιοποίηση  της  ακίνητης  περιουσίας 

του  ΕΦΚΑ  και  γενικότερα  του  δημοσίου  στην  κατεύθυνση  της  παροχής κοινωνικής κατοικίας. 

  Ανασύσταση του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας που είχε καταργηθεί με το πρώτο  μνημόνιο.  Όχι  στην  χρήση  του  αποθεματικού  του  -το  οποίο  έχει προκύψει  από  τις  εισφορές  των  εργαζομένων-  για  έντοκα  δάνεια  με  τη μεσολάβηση  του  ιδιωτικού  τραπεζικού  κεφαλαίου,  αλλά  αξιοποίησή  του  για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών. 

"Οι μανάδες έχουν δίκιο!" του Σταύρου Σταυρίδη

 «Las cuchas tienen razón»: Οι μανάδες έχουν δίκιο!

Αυτό ήταν ένα γκράφιτι στους τοίχους του Μεντεγίν στην Κολομβία.

Τον περασμένο Γενάρη στην «Λα Εσκομπρέρα», μια χωματερή της Κομμούνας 13 στο Μεντεγίν βρέθηκαν τα λείψανα σφαγιασμένων ανθρώπων. Δολοφονήθηκαν βάρβαρα από τον κολομβιανό στρατό και τους παραστρατιωτικούς κατά τη διάρκεια της επιδρομής ενάντια στα αντάρτικα (Επιχείρηση Ωρίων το 2002), στην οποία πολλοί εκτελέστηκαν επί τόπου ή εξαφανίστηκαν, όπως συμβαίνει συχνά με τα μαζικά εγκλήματα που παράγονται από την αχαλίνωτη κρατική βία.

“Οι μανάδες έχουν δίκιο”

Ο δήμαρχος του Μεντεγίν έσβησε τα γκράφιτι, επιχειρηματολογώντας πως ήταν αποπροσανατολιστικά και ασχήμαιναν την εικόνα της πόλης. Και κείνα ξαναγράφτηκαν ξανά και ξανά σε κάθε πόλη, σε κάθε δρόμο, σε κάθε τοίχο όλης της χώρας. Όπως γράφτηκαν και τα ονόματα των αδικοχαμένων του εγκλήματος των Τεμπών.

Οι μανάδες έχουν δίκιο. Γιατί ήταν οι «Γυναίκες που Περπατούν για την Αλήθεια» (Mujeres Caminando por la Verdad) που έφεραν στο φως τα αποδεικτικά στοιχεία για αυτήν την ατιμώρητη βαρβαρότητα. Ήταν οι Γυναίκες που Περπατούν για την Αλήθεια, οι μανάδες των εξαφανισμένων, που 23 χρόνια αγωνίζονται για την αλήθεια, ήταν εκείνες που επέμεναν «να σκαφτεί συθέμελα η χωματερή», να ξεθαφτεί η αλήθεια και να αποδοθεί δικαιοσύνη. «Η Γη άρχισε να μιλάει» λένε. Μήπως όλα αυτά τα χρόνια του αγώνα, άκουγαν τα λόγια της Μάνας Γης που τους μετέφερε τη δύναμη της αλήθειας;

Οι μανάδες έχουν δίκιο. Όπως ο Μανάδες της Πλατείας Μάϊου, που χρόνια διαμαρτύρονται κάθε Πέμπτη, όλες τις Πέμπτες 48 χρόνια τώρα μπροστά από το Προεδρικό Μέγαρο στο Μπουένος Άιρες, απαιτώντας δικαιοσύνη για τα «εξαφανισμένα» παιδιά τους, θύματα της δικτατορίας του Βιντέλα.

Οι μανάδες έχουν δίκιο στη σημερινή Παλαιστίνη όταν απαιτούν προστασία για τα παιδιά τους από τη γενοκτονική και δολοφονική μηχανή του Ισραήλ. Δική τους είναι η διεκδίκηση του δικαιώματος να ζουν στη γη όπου γεννήθηκαν. Δική τους και η απαίτηση τα παιδιά τους να ζήσουν σε ένα ελεύθερο και δίκαιο μέλλον.

Οι μανάδες έχουν δίκιο. Όπως οι μανάδες των Τεμπών. Ακούστε τη φωνή τους. Τη φωνή εκείνης που δύο χρόνια τώρα παλεύει να κρατήσει στη ζωή το παιδί της: «Σκάστε όλοι οι πολιτικοί, σήμερα ουρλιάζουν οι μανάδες» είπε…. Και της μάνας των δίδυμων κοριτσιών που χάθηκαν: «δεν θα σταματήσουμε τον αγώνα, δεν θα τους αφήσουμε σε ησυχία μέχρι που θα χτυπάει η τελευταία φλέβα στην καρδιά μας». Ακούστε τα λόγια και μιας άλλης μάνας που συμπυκνώνουν τη δύναμη ενός αγώνα ανυποχώρητου: «Έχουμε όλοι βιώσει το σκληρό πρόσωπο της διάχυτης πλέον διαφθοράς. Ανακαλύψαμε δυνάμεις που πρωτύτερα αγνοούσαμε πως υπάρχουν. Ως μανάδες οφείλουμε να διαφυλάξουμε ότι απέμεινε από τα παιδιά μας, τη μνήμη τους, να επιφέρουμε την ασφάλεια για τα παιδιά που είναι στη ζωή κι αυτά που θα έρθουν στη ζωή… Απευθύνομαι στους φονιάδες των παιδιών μας. Προσβάλατε και φερθήκατε απαξιωτικά στους νεκρούς μας. Διαπράξατε τη μέγιστη ύβρι και θα λάβετε τα δέοντα μέσα από τον παλμό της νέμεσης».

Αυτές οι παθιασμένες και αποφασισμένες μανάδες είναι η φωνή όλων των πατεράδων και των οικογενειών των θυμάτων αυτού που αναμφίβολα είναι ένα κρατικό έγκλημα (συνδυάζοντας εγκληματική αμέλεια στην υποδομή ασφαλείας, αποφάσεις ιδιωτικοποίησης και διαφθορά). Η φωνή τους είναι δυνατή: ζητά δικαιοσύνη και αλήθεια, μια αλήθεια που βιάστηκαν να παραχώσουν οι κυβερνητικοί χειρισμοί με την καταστροφή αποδεικτικών στοιχείων και τη συγκάλυψη εγκληματικών πράξεων.

Είναι οι μανάδες που απαιτούν και “αναζητούν” δικαιοσύνη στο Μεξικό (Madres Buscadoras), που προσπαθούν, σκάβοντας με τα ίδια τους τα χέρια, να εντοπίσουν απομεινάρια των εξαφανισμένων παιδιών τους σε μαζικούς τάφους και να αποκαλύψουν εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τους παραστρατιωτικούς των ναρκοκαρτέλ με την συνενοχή των αρχών.

Είναι αυτές, μέλη της συλλογικότητας Αναζητήτριες Πολεμίστριες, που ανακάλυψαν πρόσφατα σημάδια μαζικής δολοφονίας και φούρνους-κρεματόρια σε ένα ράντσο στο Χαλίσκο, ένα μέρος που σκόπιμα «καθαρίστηκε» από τις αρχές μετά από συγκεκριμένους ελέγχους και παρά τις καταγγελίες που απαιτούσαν εκτεταμένες έρευνες.

Οι μανάδες έχουν πάντα δίκιο όταν εναντιώνονται στους πολέμους και όταν φροντίζουν τη ζωή, τη ζωή που γεννούν, τη ζωή που φτιάχνει τον κόσμο. Η δική τους αποφασιστικότητα στήριξε όλες τις κοινότητες της διασποράς, η δική τους συχνά βουβή δύναμη στήριξε τα καραβάνια της μετανάστευσης και τα συσσίτια της συλλογικής επιβίωσης σε δύσκολους καιρούς και απέναντι σε σκληρούς ανθρώπους. 

Οι μανάδες έχουν δίκιο όταν απαιτούν δικαιοσύνη. Όταν κατηγορούν τους ισχυρούς ότι φέρνουν το δίκιο στα δικά τους μέτρα. Όταν αντιτίθενται σε εκείνους που διαστρεβλώνουν την αλήθεια, σε εκείνους που διαβάλλουν όσους και όσες αμφισβητούν την παντοδυναμία τους. Το δίκιο των μανάδων δεν μπορεί να παραχωθεί όμως. Η δύναμή του δεν οφείλεται σε κάποιο συσχετισμό δυνάμεων, αλλά αντλεί από μια βαθιά πηγή, την ίδια τη ζωή. Τη ζωή ως αξίωση συλλογικής αξιοπρέπειας και όχι μόνο ως βιολογικό φαινόμενο. Τη ζωή ως αξίωση ελευθερίας και ισότητας ανάμεσα σε εκείνους και εκείνες που την φέρουν. Τη ζωή ως προϋπόθεση κάθε αγώνα για μια χειραφετημένη κοινωνία. 

Οι μανάδες έχουν δίκιο γιατί εκείνες μπόρεσαν στους αγώνες τους να μετατρέψουν τη φροντίδα σε δύναμη αλληλεγγύης, να κάνουν την περίφημη διακηρυκτική αδελφότητα της Γαλλικής Επανάστασης καθημερινή πράξη. Γεννούν αδέλφια οι μανάδες όπως αδέλφια γεννούν οι συλλογικές προσπάθειες για έναν άλλο κόσμο δίκαιο. 

Οι μανάδες ξέρουν το θάνατο. Ξέρουν την κραυγή της απόγνωσης, τους σκοτεινούς φόβους της απελπισίας. Το έζησαν στην Κατοχή, το έζησαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξορίας, στα αποικιακά γκέτο, στους προσφυγικούς καταυλισμούς και στις κλεμμένες γαίες των ιθαγενών λαών. Συχνά είχαν δίπλα τους και φρόντιζαν τα ανήλικα παιδιά τους. Και τον περιφρόνησαν το θάνατο και αρνήθηκαν την απελπισία. Γιατί το δίκιο τους δεν μπορέσαν να το πνίξουν οι ισχυροί, όσο ισχυροί και να ‘ταν, όσο ικανοί και να ‘ταν στην παραπλάνηση και την εξαπάτηση κάποιων με τις απατηλές υποσχέσεις τους.

Οι αγώνες των μανάδων συχνά είναι αθέατοι. Αγνοημένοι από τους ιστορικούς, υποτιμημένοι από τους πολιτικούς του συστήματος και απαξιωμένοι από τους ρατσιστές κάθε είδους. Ξεγλιστρώντας ανάμεσα σε δυνάστες και δυναστικούς νόμους, πλαγιοκοπώντας περιορισμούς και φαινομενικά αξεπέραστα εμπόδια, πάντα έβρισκαν τρόπους να εξασφαλίζουν τη ζωή εκείνων που φρόντιζαν. Αλλά και τις στιγμές που επέλεγαν ή οι περιστάσεις τις ανάγκαζαν δε δίστασαν να βγούνε μπροστά. Να αρνηθούν την υποταγή, να θυσιαστούν.

Οι μανάδες που αναζητούν την αλήθεια και τη δικαιοσύνη έχουν δίκιο. Κι όπως λέει ο Εξεγερμένος Καπετάνιος Μάρκος των ζαπατίστας: «Αναζητήστε τις αναζητήτριες της αλήθειας και του δίκιου. Μου περνάει από το μυαλό ότι ίσως αναζητούν και ένα άλλο αύριο. Και αυτό, φίλοι και εχθροί, είναι να αγωνίζεσαι για τη ζωή….»…

Εκδοχή του κειμένου έχει δημοσιευτεί στο: https://desinformemonos.org/las-madres-tienen-razon-cuchas-tienen-razon/ και στο: https://comune-info.net/le-madri-hanno-ragione/