Είσαι αρχιτέκτονας στο Πανεπιστήμιο και διδάσκεις σε νέα παιδιά τη σημασία του βιωμένου χώρου, την αξία της κατοικίας και της πόλης. Διδάσκεις τις πρακτικές παραμέτρους αλλά και την υπαρξιακή αποστολή της αρχιτεκτονικής. Πιστεύεις ότι υπηρετείς μια τέχνη της χειραφέτησης, κι όχι της σύνθλιψης. Ότι «η αρχιτεκτονική μάς κάνει να κατανοούμε και να θυμόμαστε ποιοι είμαστε» όπως έγραφε ο Juhani Pallasmaa.
Και όμως, λίγο παρακάτω από την χώρα
μας, συντελείται η απόλυτη ακύρωση, το αναποδογύρισμα όσων διδάσκεις. Το
γκρέμισμα, η ισοπέδωση, η εκθεμελίωση. Βλέπεις την κυνικά
προγραμματισμένη απογύμνωση ενός λαού από ότι του επιτρέπει να επιβιώνει
με στοιχειώδη αξιοπρέπεια, από ότι δημιουργεί το υπόβαθρο της κοινής
του μνήμης και ταυτότητας. Βλέπεις τη συνειδητή καταστροφή της
αρχιτεκτονικής, για να εξαθλιωθούν, να πεθάνουν από τις κακουχίες, ή να
φύγουν για πάντα οι κάτοικοί της. Μέχρι τώρα η καταστροφή έχει
υπολογιστεί σε έξι φορές το μέγεθος της Χιροσίμας. Ο ΟΗΕ δήλωσε ότι με
εργασία 100 φορτηγών καθημερινά, θα χρειαστούν 15 χρόνια μόνο για την
απομάκρυνση των χαλασμάτων.
Στην Γάζα, όλα όσα
διδάσκουμε γίνονται κουρέλια. Κι αυτό θα πρέπει να μας συντρίβει, να μας
θυμώνει, να καίει την συνείδησή μας. Εκτός κι αν από τις πολλές
πυρίμαχες επικαλύψεις αυτή έχει πάψει πλέον να αισθάνεται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου