Δήλωση αποχώρησης από τη Συσπείρωση Αριστερών Μηχανικών και τη Συσπείρωση Αριστερών Αρχιτεκτόνων

της Κατερίνας Κουνάδη

Η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αποκάλυψε την Αριστερά σε όλο της το φάσμα και όλες της τις βαθμίδες, από τους απλούς ψηφοφόρους, τα μέλη, ως τα στελέχη και τα πιο προβεβλημένα πρόσωπα.

Ήδη μέχρι της 20 Φεβρουαρίου 2015 όλα είχαν διαφανεί. Η υπογραφή της επαίσχυντης συμφωνίας της 20^ης Φεβρουαρίου και οι επιλογές προσώπων σε Υπουργεία, ιδιαίτερα στο Υπουργείο Οικονομικών όπου ο οικονομολόγος Γιάννης Βαρουφάκης αντιπροσώπευε τον αποκλεισμό του σεναρίου του εθνικού νομίσματος, κατέδειξαν τη διαδρομή πάνω στην οποία θα βαδίσει η κυβέρνηση Τσίπρα.

Στη Σ.Α.Μ. ήδη από τις πρώτες εκείνες μέρες, κατέθεσα την κάθετη διαφωνία μου με αυτές τις κεντρικές πολιτικές επιλογές, καθώς και την καθοριστική σημασία που έχουν για τα επιμέρους κλαδικά ζητήματα των μηχανικών. Γιατί η εποχή των μνημονίων δεν είναι όμοια με τις προηγούμενες εποχές, αν και πάντα σε συνθήκες καπιταλιστικού συστήματος. Ο ρυθμός και η βιαιότητα με την οποία γκρεμίζονται λαϊκές κατακτήσεις ολόκληρου αιώνα, όπως χαρακτηριστικά και εύστοχα έχει ειπωθεί, είναι πρωτοφανούς αγριότητας και προσιδιάζουν σε συνθήκες πολέμου. Τα πιο αδύναμα κομμάτια της κοινωνίας συνθλίβονται πριν καν προλάβουν να συνειδητοποιήσουν τι συμβαίνει. Ο συνδικαλισμός δεν μπορεί να είναι πια ο ίδιος, δεν μπορεί να μιλά μόνο για το επιμέρους λες και αυτό είναι στο χέρι και την καλή πρόθεση του αρμόδιου Υπουργού, λες και αφορά στην αναπροσαρμογή ενός εύρωστου προϋπολογισμού. Ποτέ δεν ήταν έτσι, όμως σε συνθήκες μνημονιακής επιτροπείας ακόμα περισσότερο, όταν αφανίζονται οι κρατικοί προϋπολογισμοί καθώς όλα τα φορολογικά έσοδα κατευθύνονται αποκλειστικά και μόνο στην εξόφληση ενός δυσθεώρητου χρέους, όταν χωρίς εθνικό νόμισμα τη νομισματική πολιτική την υπαγορεύει η Ε.Κ.Τ. που εκδίδει το ευρώ και όχι η όποια εκλεγμένη ελληνική κυβέρνηση που λειτουργεί πια μόνο ως υπάλληλος των δανειστών, ενώ μισθοί, συντάξεις, ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα συρρικνώνονται σε επίπεδα που δεν έχει ξαναγνωρίσει η μεταπολεμική Ελλάδα και σαφώς πρωτοφανή για ολόκληρο το σύγχρονο Δυτικό Κόσμο.

 

Στη Σ.Α.Μ. οι εκτιμήσεις που τελικά κυριάρχησαν δεν ήταν τέτοιου είδους. Όσα μέλη της εκφράζονταν από τον ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν υιοθέτησαν τις πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης ως μονόδρομο, υιοθέτησαν δηλαδή την εκδοχή Τ.Ι.Ν.Α. δίνοντας έτσι το άλλοθι του εκβιασμού και του μονόδρομου στην κυβέρνηση Τσίπρα, προσφέροντάς της δηλαδή συγχωροχάρτι. Αυτή η στάση της Αριστεράς συνολικά

εξηγεί μερικώς και το αποτέλεσμα των εκλογών της 20^ης Σεπτεμβρίου: αφού δεν υπήρχε εναλλακτική, αφού ο Τσίπρας έκανε ότι ήταν δυνατό να γίνει, αφού αυτό είπαν στον ελληνικό λαό όχι μόνο τα συστημικά μέσα ενημέρωσης αλλά και ο κυρίαρχος λόγος της Αριστεράς, αυτός ξαναψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ. Συνολικά η Σ.Α.Μ. και η Σ.Α.Α. μέσα από τα πιο δραστήρια μέλη της και στο όνομα μιας κάποιας θολής «ενότητας» προτίμησε να κρατήσει όλο αυτό το διάστημα χαμηλούς τόνους στην κριτική της και να περιορίζεται να αναμασά τα αιτήματα των μηχανικών για ρυθμίσεις δόσεων και ασφαλιστικές εισφορές όταν στην πραγματικότητα ο βασιλιάς των ασφαλιστικών ταμείων που υπήρξε το ΤΣΜΕΔΕ με τις γιγάντιες εισφορές που πλήρωσαν τέσσερις γενιές μηχανικών, έχει καταληστευθεί και δεν έχει απομείνει τίποτα.

Σχετικά με την ανεργία των μηχανικών είχα επισημάνει πως στο μνημονιακό τοπίο δεν υπάρχει καμιά σοβαρή προοπτική αξιοπρεπούς και δημιουργικής εργασίας για ένα κλάδο που αφορά στην υπερδομή της κοινωνίας και επομένως, σε συνθήκες κοινωνικής αποσάθρωσης, δεν έχει κανένα ουσιαστικό ρόλο να παίξει στο καθαυτό αντικείμενό του που είναι, ιδιαίτερα μάλιστα για τους Αρχιτέκτονες, ο σχεδιασμός και η κατασκευή του χώρου. Κυρίως δε δεν έχει ρόλο να παίξει για έναν ανύπαρκτο Δημόσιο Χώρο, εφόσον Δημόσιος Χώρος υφίσταται μόνο σε συνθήκες Δημο-κρατίας. 

Ακόμα και μετά την υπογραφή του 3^ου Μνημονίου από την κυβέρνηση Τσίπρα, όταν δηλαδή πια κατέπεσε και το τελευταίο φύλο συκής της «πρώτη φορά Αριστεράς»,  στη Σ.Α.Μ. και τη Σ.Α.Α. εξακολούθησαν και εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να δραστηριοποιούνται μέλη που είτε παραμένουν στον ΣΥΡΙΖΑ είτε αποχώρησαν εντασσόμενα στη Λαϊκή Ενότητα χωρίς όμως να καταγγέλλουν με σαφήνεια και καθαρότητα τις πολιτικές της κυβέρνησης, χωρίς να θέτουν κόκκινες γραμμές ανάμεσα σε εαυτούς και τον ΣΥΡΙΖΑ, κρατώντας ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας, καταδεικνύοντας έτσι οτι αντιλαμβάνονται ακόμα τον ΣΥΡΙΖΑ ως κομμάτι της Αριστεράς! Συνολικά αυτή η στάση, τόσο εντός της Σ.Α.Μ. και της Σ.Α.Α. όσο και σε μεγάλο μέρος της Αριστεράς, από κοινού με τις κυρίαρχες ρητορικές που εκπορεύονται πια και από μέσα ενημέρωσης που θεωρούνταν οτι ανήκουν στην Αριστερά, καλλιεργεί τον εφησυχασμό, αφήνει ουσιαστικά ανέγγιχτες τις θεμελιώδεις μνημονιακές πολιτικές επιλογές, δηλαδή την εξόφληση στο ακέραιο και εγκαίρως του δημόσιου χρέους και την πρόσδεση της Ελλάδας στο όχημα της Ευρωζώνης, απενοχοποιεί την κυβέρνηση Τσίπρα,  συμβάλλει στη συνέχιση του εγκλήματος.

Η κυβέρνηση Τσίπρα έκανε συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές. Δεν υπάρχουν μονόδρομοι στη ζωή και κυρίως δεν μπορεί να είναι μονόδρομος η δολοφονία μεγάλου μέρους του πληθυσμού προκειμένου να πληρωθεί ένα χρέος για το οποίο ο λαός δεν ευθύνεται. Δεν μπορεί να είναι μονόδρομος η δολοφονία του πιο αδύναμου κομματιού του ελληνικού λαού προκειμένου να έχουμε ως νόμισμα το ευρώ! 

Την ιστορία δεν τη γράφουν οι μηχανισμοί, δεν τη γράφει το κόμμα, δεν τη γράφουν τα πουλημένα συνδικάτα. Την ιστορία τη γράφει η καθαρή ματιά των λαών και της πρωτοπορίας. Η καθαρή ματιά των λαών είναι η ταξική ματιά, είναι η ενστικτώδης υπεράσπιση του αδύναμου με τη βαθιά επίγνωση οτι αν επικρατήσει ο νόμος του ισχυρού τότε η κοινωνία περνά από το φάσμα του πολιτισμού στο φάσμα της βαρβαρότητας. Οι πρωτοπορίες οφείλουν να υπερασπιστούν και να έχουν ως προτεραιότητα το λαό και όχι κανένα μηχανισμό, κανένα κόμμα, κανένα συνδικάτο.

Αποχωρώ από τη Συσπείρωση Αριστερών Μηχανικών και τη Συσπείρωση Αριστερών Αρχιτεκτόνων και αποσύρω την από δεκαετίες υποστήριξή μου σε αυτές.

Ελπίζω στην αφύπνιση ότι υγιούς πεισματικά επιβιώνει ακόμα στην ελληνική κοινωνία.

Κατερίνα Κουνάδη